Een hoger ‘digit’ voor het eerste cijfer van mijn gewicht
(wat dat digit/cijfer is laat ik voorlopig in het midden, zo goed kennen we
elkaar nu ook nog niet), dat is de druppel die de emmer (in dit geval de weegschaal)
heeft doen overlopen! Een zware overtreding is het, zoiets als zonder gordel
door het rood licht rijden terwijl je aan het gsm’en bent.
De helft van mijn kleerkast is momenteel gevuld met leuke
recente kledingstukken waarnaar ik met de beste herinneringen en vol wrange weemoed
kijk en die ik soms al eens pas…, maar het blijft bij kijken omdat ze net ‘een
maatje’ te klein zijn. De goede intenties om daarvoor weer tot de juiste
lichaamsvormen te smelten, die zijn er wel. Een paar keer al ben ik er zelfs met
volle moed ingevlogen: in de week geen enkele zoete of alcoholische zonde,
enkel low carb Dukanmaaltijden met heel veel vette vis op het menu. Maatjes (in
de culinaire betekenis) zijn niet meteen mijn ding, maar haring en makreel gaan
er heel gemakkelijk in. Ongezond? Dat denk ik niet, ik troost mezelf met het
idee dat ook de Eskimo’s alleen maar vis eten en die zien er toch wel blozend
gezond uit! Of hebben die aardbeirodewangen misschien iets met de koude te
maken?
Maar in het weekend slaat dan weer het noodlot toe: alle remmen gaan los,
te veel tegenwind om al die soberheid en ingetogen boetedoening van de voorbije
dagen te counteren! En ook op weekdagen komt er al eens een dinertje of een 'datverdienteenaperitiefje’-moment
roet in het dieet gooien… Neen zeggen is ZO MOEILIJK! Met achteraf dan de
wroeging die blijft hangen in mijn hersenpan als de fond in een lekkere fles
wijn. Maar levensgenieter is my middle name… ik hou veel te veel van alle
lekkere dingen, in vloeibare zowel als vaste vorm en in alle mogelijke
texturen.
Tijdens het lange Pinksterweekend, op citytrip in Porto
(zalige stad trouwens, daar vertel ik een andere keer wel eens over), kreeg ik
het idee om een blog te beginnen. ‘Scripta manent’ (om eens een Bart De Weverke
te plegen) dacht ik. Als ik aan ‘HET internet’ kond doe dat ik wil vermageren,
dan kan ik niet meer terugkrabbelen, dan moet ik wel door de zure appel bijten!
Anders lijd ik gezichtsverlies, ben ik een dikke loser. Het zal mij motiveren
om culinair wat creatiever uit de hoek te komen en mijn light Sehnsucht te
delen met mijn meevoelende empathische lotgenoten! Dus, geïnspireerd door de
Portugese sardientjes, ook een vette vis, had ik meteen een passende naam voor
de blog die mij zal lijden/leiden tot dat maatje minder.
Et voilà, hiermee is de eerste stap gezet, zo moeilijk was
dat nu ook weer niet, ware het niet dat er de eerstvolgende dagen alweer tal
van heuglijke culinaire geneugtes en hoogdagen in de agenda staan: gaan jureren
voor de praktische proeven in een hotelschool, een uitgesteld vaderdagetentje… Tja
niet meteen de ideale omstandigheden. Maar Rome is ook niet in één dag gebouwd
en de mentale voorbereiding, mijn dieetmodus, moet trouwens nog geactiveerd
worden! Daarna gaat ‘de nieuwe levensstijl’ zonder pardon in pole position van
start, ik beloof het op mijn communiezieltje. Eerst heb ik de tijd (en energie,
lees calorieën) nodig om alles grondig voor te bereiden en de inhoud van mijn
nieuwe voorraadkast uit te dokteren, want ik zal niet tevreden zijn met ‘een
blaadje sla en een droge tomaat, geserveerd op een bedje van magere plattekaas’.
Het moet lekker smaken en ‘fähig’ (omdat ik dat zo’n mooi woord vind) zijn voor
mijn verwende en veeleisende smaakpapillen!
Be prepared, volgende week vlieg ik erin! Gelukkig blijft
die porto jaren goed…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten