Het is de tijd van het jaar voor de awards: de MIA's, de sportman/vrouw, de beste restaurants, ja zelfs de slimste mens ter wereld van het jaar.... Wel, ook ik heb mijn restaurant-belevenissen van 2014 geëvalueerd en the winner izzz... The Jane in Antwerpen!
Veel heb ik niet moeten wikken en wegen, man man man wat een verrukking op het bord, wat een sfeer en wat een kader! En als al die wierook dan nog kan worden samengebundeld in een pakket met een prijskaartje conform een éénsterrestaurant, dan is dat voor mij de perfectie!
Verwacht nu niet dat ik hier alle bordjes haarfijn ga beschrijven, fotootje incluis. Ik vind dat zelf ook saai om te lezen in een recensie en sla die passage altijd over. Maar een beetje verantwoording is toch wel zijn plaats bij zo'n halleluja-houding.
The food
De 'geregjes' die we in parade voorgeschoteld kregen, waren stuk voor stuk een feest voor het oog en de smaakpapillen. We werden getrakteerd op tongstrelende smaken met frisse Oosterse toetsen. Echt pareltjes ook zoals alles gedresseerd was, ongesubsidieerde pure kunst! Met quasi telkens nog een extraatje aan de tafel in de vorm van een bouillon, een granité... waarmee het bordje werd afgewerkt.
Het enige minpuntje dat ik kan bedenken: mijn carpaccio van coquille met avocado werd aan tafel gearroseerd met iets te veel cevichecitrus, waardoor die de bovenhand kreeg en de coquille wat op de achtergrond duwde. Ik kreeg meteen verbaasde (om niet te zeggen verbouwereerde) blikken van mijn disgenoten toen ik die opmerking maakte, maar ik blijf erbij, die serveerster is bij mijn bordje gewoon iets te gul geweest!
The wine
Onbekende wijnen uit regio's die ik niet meteen met wijnmakerij associeer (staat New York, Aosta) maar verrassend lekker, ontdekkingen, en toegelicht door een enthousiaste sommelier met liefde voor het vak.
Het Team
Jonge, efficiënte serveerders/sters die duidelijk fun hebben in hun job, hoe mooi is dat? En een geoliede keukenbrigade die net voldoende tijd tussen de gerechten laat en die je een ruime inkijk biedt (in de keuken uiteraard).
De sfeer
Een streepje muziek op de achtergrond, een losse en gemoedelijke sfeer, voldoende privacy om rustig te kunnen keuvelen met je tafelgenoten, en een prima akoestiek!
Het kader
Tja overweldigend mooi, die mix van sacrale elementen met een tikkeltje Sergio rock werkt magisch. Je komt ogen tekort. Alleen al die megakroonluchter, wat een pièce de résistance!
En dan komen die ragfijne glazen, hand made messen uit Israël... alles (of toch bijna alles) met The Jane signatuur of course.
Wel, dat zijn zo van die dagen waarop een mens zich volmaakt gelukkig voelt... voor zo'n culinaire belevenis rijd ik graag naar Antwerpen, of liever, rijd ik graag mee want dat geluk hadden we dan ook nog eens.
Sergio en Nick, mijn petje af! Sex on the plate, you've got it!
What a lady die Jane, ik kan niet wachten om haar MAATJE Tarzan te ontmoeten!
Nu de Sint terug naar Spanje is vertrokken - met al die stakingsellende en het ellendige weer hier kan ik de heilige man geen ongelijk geven - begint iedereen stilaan aan Kerstmis te denken. De glühwein-chalets schieten als paddenstoelen uit de grond, die onfortuinlijke touwklimmende kerstmannetjes hangen weer zielig aan de huizen te bengelen en wanneer je door de winkelstraten kuiert, word je zo intens gemarineerd met 'jingle bells muziek' dat die een uur later nog in je hoofd dwarrelt.
Maar ik hou van de kerstsfeer en het decor mag best ook wat kitscherig en bling bling zijn!
De fonkelende lichtjes, de feeërieke bomen, de sfeer en gezelligheid...
Het doet mij denken aan sprookjes, aan Disneyfilms, aan die magische momenten uit mijn kindertijd... Wellicht ook daarom heb ik iets met kaarsen en ben ik zo'n theelicht-mens. Gezelligheid en kaarslicht zijn voor mij onafscheidelijk, zoiets als Sinterklaas en Zwarte Piet of Gert en Samson.
Soit, stilaan tijd dus om ook aan het kerstmenu te denken. Dit is een eerste try-out voor het hoofdgerecht, met in de hoofdrol eekhoorntjesbrood meegebracht uit Piemonte (zie blog-post van november) als basis voor een lekker sausje. Ik serveerde het hier met lamsfilet, maar met een stukje kalfsvlees of waarom niet een kerstige kalkoen past het ongetwijfeld beter. De rest van de cast: julienne van witloof en koolrabi, peterseliewortelpuree en gegrilde Francelinetjes.
1. De julienne: een halve sjalot snipperen en glazig stoven. Kleine blokjes witloof (1 stronk) en koolrabi (een halve) gaarstoven en kruiden met peper, zout en ietwat citroenzeste.
2. De peterseliewortelpuree: 2 peterseliewortels (pastinaak kan ook) schillen en in blokjes snijden. Bedekken met melk, gaarkoken, mixen, kruiden en er een flinke dot zure room (ja 't is Kerstmis hé!) onder roeren.
3. De saus geparfumeerd met eekhoorntjesbrood: een handje gedroogde paddenstoelen 1 à 2 uur laten weken in lauw water. Door een zeef gieten, het vocht opvangen en het laten inkoken tot er maar een bodempje overblijft. 100 ml kalfsfond toevoegen, kort laten inkoken, kruiden en de saus wat opdikken met Maïzena bruine roux minute. Je kunt er ook klontjes koude boter doorroeren, maar dat is meteen superveel calorieën.
De champies goed uitdrukken, droogdeppen en bakken.
Vanaf het moment dat ze water absorberen, dompelen die paddenstoelen je hele keuken in een heerlijk aroma. En dat ze lekker smaken, hoef ik er wellicht niet meer aan toe te voegen. Had ik maar meer dan één zakje meegebracht...
Ja inderdaad ik bezondig mij aan blogverzuim, het is alweer veel te lang geleden ....
Maar het is allemaal de schuld van mijn fotofobie. Koken doe ik voldoende en graag, en een tekstje schrijven is ook al geen probleem. Maar een bordje fotograferen, o wee, dat is andere koek. Vaak is mijn bord/kop al bijna leeg als het mij begint te dagen dat het eigenlijk wel een 'postbaar' gerecht is/was dat ik aan het verorberen ben...
Voortaan moet ik dus mijn partner in crime, de i pad, gewoon naast mijn bord leggen als geheugensteuntje. Want zeg nu zelf, een blog zonder foto (hoe pover soms ook) is als een café zonder bier, al gaat die vergelijking voor dit blogthema niet helemaal op.
Ook van dit soepje krijg je nog net een half kopje te zien, op het nippertje kwam de ingeving om de inhoud van de kop toch nog snel te fotograferen.
Maar het is de moeite om eraan te beginnen: echt superlekker en klaar in no time.
Gisteren stonden er mosselen op het menu (ook ideaal als lijnvriendelijk gerecht, met veel groente en zonder frietjes weliswaar). Ze werden gekookt op de klassieke manier, maar 'gearroseerd' met een flinke scheut ricard. Ik vond het zonde om dat geurige kookvocht weg te gieten. Daarom zeefde ik het en bewaarde ik het in de frigo voor dit soepje.
There we go: 1 ui, 1 prei, een halve courgette (alles grofgesneden) en een stukje gember fruiten in een scheutje olijfolie. De mosseljus erbijdoen en voorzichtig gieten zodat eventuele zandresten in je recipiënt blijven. Ik had zo'n 40 cl mosselkookvocht en vulde verder aan met anderhalve liter water en 3 blokjes groentebouillon. Daarna het hele boeltje laten koken, de pot van het vuur nemen, een halve bos verse postelein toevoegen en alles fijn mixen.
Geniet ervan!
